Mijn kinderen hebben een boek met dezelfde titel als deze blog. “Waar gaat iedereen toch naar toe?”, vraagt het varkentje zich af dat vanuit zijn raam uitkijkt over het drukke verkeer in de stad. Je ziet een kip en een haan die, samen met hun ei, onderweg zijn naar het ziekenhuis, in een ambulance. Een plaatje later ligt de kip in een ziekenhuisbed met een kuikentje op haar arm.
Toen ik een tijdje full-time moeder was voelde ik me soms als dat varkentje. Ik keek met jaloezie naar de anderen in onze straat die ’s ochtends met spoed ergens naar toe gingen en ’s avonds pas weer thuis kwamen. Blijkbaar hadden ze allemaal ergens anders iets belangrijks te doen. Werk ofzo.
Ik heb dat full-time moederen niet lang volgehouden, dat begrijp je. En als zelfstandig adviseur kan ik erg slecht genieten van de rustige periodes. Omdat ik kantoor aan huis heb, heb ik de gewoonte opgevat om iedere ochtend een wandeling te maken voordat ik aan het werk ga, bij wijze van woon-werk verkeer. En ik betrap mezelf erop dat ik dat laatste van dat woon-werk verkeer er vooral aan toe voeg als verantwoording. Mensen moeten vooral niet denken dat ik dat doe omdat ik verder geen reet te doen heb. Want blijkbaar ben ik toch bang dat mensen dat denken als ze horen dat ik iedere ochtend ga wandelen. En dat terwijl ik enorm van die wandelingetjes geniet. Weer of geen weer.
Waarom maken we onszelf toch zo druk? Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die dat zo voelt. Want ondanks het succes van mindfullness en andere onthaastingstrends heb ik het idee dat we eigenlijk helemaal geen rust willen. Veel mensen pochen met hun druk zijn. We willen met zijn allen toch het liefst een druk imago uitstralen, want alleen dan ben je succesvol, zo lijkt het. Het is een statusdingetje, dat druk zijn.
Facebook, twitter en LinkedIn maken het je ook niet makkelijker omdat je continu op de hoogte gehouden wordt van andermans drukke leventje. Of erger nog, sommigen doen niet aan social media omdat ze daar geen tijd voor hebben, zo zeggen ze.
Die hele mentaliteit van het druk moeten zijn, stoort me enorm. Ik wil daar niet aan mee doen. Ik erger me aan mensen die met hun drukte te koop lopen. En de minzame toon waarop vaak gepraat wordt over mensen met veel tijd vind ik ook irritant. Want het impliceert dat je een loser bent als je het niet druk hebt….of is dat mijn eigen statusangst? En doe ik er zelf niet ook gewoon aan mee, getuige de woon-werk-wandeling-verantwoording? Wat is dat toch?
Dat varkentje lijkt overigens heel content met zijn toeschouwersrol. Misschien kan ik daar nog wat van leren. En op het einde van het boek krijgt hij het ook nog druk. Op de laatste pagina komt er een bus vol varkentjes langs, die onderweg blijken te zijn naar zijn feestje!