De afgelopen week hield Parijs ook mij bezig. Op woensdag had ik nog niet zo in de gaten wat er eigenlijk gebeurd was, maar een dag later was de impact van de aanslag ook mij duidelijk geworden. Ik deelde een van de vele protest-cartoons op Facebook en gaf gehoor aan de oproep van mijn burgemeester om die avond mijn steun te betuigen. Daar stond ik, omringd door mensen met potloden en bordjes “Je Suis Charlie”. Het voelde goed om een statement te maken.
Op vrijdag volgde ik de nieuwsberichten rond de gijzelingen. De media volgde iedere stap. Op de NOS was de hele dag een live uitzending te zien met experts en vage beelden van gebouwen in de verte. Aan het einde van middag kon ik live vanuit mijn woonkamer volgen hoe de gijzelingen tot een einde kwamen. Een dag later stonden de kranten er vol van.
Op pagina 3 las ik dat op dezelfde dag als de aanslag op Charlie Hebdo, in het noorden van Nigeria honderden, misschien wel duizenden mensen waren afgeslacht door terreurbeweging Boko Haram. Dit gebeurde ook onder de noemer van jihad, al zijn de context en motieven verder verschillend. De slachtoffers waren vooral vrouwen en kinderen. Omdat het in een erg afgelegen gebied is duurde het lang voordat de berichten naar buiten kwamen, journalisten wagen zich niet meer in dit gevaarlijke gebied.
Het contrast zette me aan het denken. Waarom ga ik voor een aanslag in Parijs de straat op, en wordt het nieuws uit Nigeria niet meer dan een bericht op pagina 3 voor me? Omdat Parijs maatschappelijk en cultureel dichter bij huis is? Omdat het om een aanslag op de vrijheid van meningsuiting gaat in mijn eigen veilige en vrije westerse wereld?
Ben ik eigenlijk wel een Charlie, of ben ik het ooit geweest? Ik word niet bedreigd voor wat ik hier publiceer, ik heb geen politiebewaking en een bomaanslag is me tot nu toe bespaard gebleven.
Eerlijk gezegd kan ik de humor in het werk van Charlie Hebdo niet altijd waarderen. Ik begrijp ook wel waarom sommigen het als kwetsend of zelfs provocerend ervaren. Ik denk aan Theo van Gogh en aan Geert Wilders, beiden kritisch op de Islam. Op een manier waar mijn haren van overeind gaan staan, in mijn ogen zonder veel respect. Wil ik wel zo’n Charlie zijn?
Het antwoord is nee, maar toch wilde ik een statement maken. Als je het niet eens bent met de mening van een ander, ga je in gesprek. Dan trek je geen kalachnikov. Ook niet als het om Theo van Gogh, Geert Wilders of Charlie Hebdo gaat. En ook niet als het om Achmed, Saïd of Salomon gaat. Ik wilde pleiten voor verdraagzaamheid. Een oproep om een einde te maken aan geweld. Laten zien dat de stille meerderheid zich niet laat kapen door angst. Al ben ik geen Charlie, ik wil wel mijn stem laten horen.
Terwijl zondag in Frankrijk miljoenen de straat op gingen, bliezen in Nigeria twee kinderen zichzelf op. Gedwongen door Boko Haram. Ze waren nog geen 10 jaar oud. Ik zie een foto waarin een Nigeriaanse vrouw in stil protest een bordje omhoog houdt. Een echte Charlie.