De Kerstgeest waart weer door het land. Jumbo ontroert met haar kerstactie vol zingende bekende Nederlanders, de dj’s gaan binnenkort het glazen huis weer in en overal is er wat meer mildheid naar elkaar. Op het werk zien medewerkers uit naar kerstborrel en kerstpakket, terwijl ze nog snel de laatste zaken afhandelen. Voor sommigen zijn dat zaken die slecht met de kerstgedachte lijken samen te gaan. Ik denk aan een deurwaarder, een curator die een failliete boedel van iemand verkoopt of een HR-manager die een medewerker moet ontslaan. Werk waarvan je weet dat het mensen heel persoonlijk raakt.

Met een deurwaarder en een curator heb ik gelukkig geen persoonlijke ervaring. De HR-manager roept wel direct een beeld bij me op, aangezien ik zelf ooit rond kerst in onderhandeling was over mijn eigen ontslag.

Het was geen leuke tijd. Niet eens zozeer vanwege het ontslag zelf, maar om de manier waar op het ging. Ik voelde me machteloos en eenzaam tegenover een grote en machtige organisatie. Mijn collega’s toonden hun medeleven maar het voelde alsof ze ineens aan een andere kant stonden. Ik heb me er over verbaasd hoe diep de woede en het verdriet gingen. Het raakte me in mijn persoonlijke waardigheid.

Ik heb me wel eens afgevraagd of mijn HR-manager zichzelf nog in de spiegel aan kon kijken. Of hij zich zou realiseren wat de impact voor mij persoonlijk was. En of hij zich realiseerde dat het voor mij geen vrolijk kerstfeest was dat jaar. Ik denk eigenlijk dat hij zich daar best een voorstelling van kon maken, maar dat niet deed. Om zichzelf te beschermen en omdat hij anders z’n werk niet kon doen. Hij werd ook gewoon afgerekend op het financiële resultaat en had daarin een lastige taak te vervullen, net als deurwaarders en curatoren. In de ogen van de ontslagene of berooide kunnen zij het ook nauwelijks goed doen: ”It’s a dirty job but someone has to do it”.

Inmiddels weet ik ook zelf hoe lastig het is om aan de andere kant van de tafel te zitten. Als het ontslag van een collega heel direct je eigen financiële belangen raakt word je ineens een stuk zakelijker. En dat is maar goed ook. Werk is niet hetzelfde als liefdadigheid: als er niet genoeg inkomsten zijn om het personeel te betalen, dan vallen er ontslagen, anders houd je het als bedrijf niet vol.
Toch denk ik dat ik het anders zou doen dan mijn voormalige HR-manager, met wat meer gevoel en medemenselijkheid. Maar dat is misschien precies de reden waarom ik geen HR-manager ben.

Fijne kerstdagen gewenst.