Nadat er bij onze plaatselijke bibliotheek een wachtlijst van enkele maanden bleek te zijn voor het eerste seizoen van ‘Borgen’, het Deense politieke televisiedrama, heb ik afgelopen winter een paar duizend airmiles besteed aan het kopen van de gehele Borgen-serie. Genoeg voor een hele winter kijkplezier.
De laatste aflevering ging over de partijleider van de Deense Groenen, de minister van Milieu uit het kabinet van Statsminister Birgitte Nyborg. Hij werd, door toedoen van de Statsminister zelf, in de pers genadeloos af
gemaakt omdat hij een oldtimer bleek te bezitten; een grootverbruiker van loodhoudende benzine. Een milieuminister onwaardig, zo vond de gehele Deense pers. Zijn verweer dat de oldtimer het grootste deel van de tijd in de garage stond hield geen stand. De pers bleek zelfs te weten dat hij het afgelopen jaar minimaal 2000 km met deze auto gereden had.
Om het gevaar te vermijden dat ik uw kijkplezier verpest -misschien heeft u onlangs, na maanden wachten eindelijk de dvd uit de bibliotheek mogen ophalen- zal ik u de afloop van de aflevering verder onthouden. Maar het gaat precies over een dilemma waar veel maatschappelijk betrokken burgers tegenaan lopen: Hoe consequent moet je zijn om idealen uit te mogen dragen?
Ik ben jarenlang een principieel vegetariër geweest, omdat ik als 15-jarige maatschappijkritische puber fel tegenstander was van de bio-industrie. Tijdenlang heb ik, zonder klagen, dagelijks mijn eigen plakjes tahoe staan bakken. De afspraak was namelijk dat mijn moeder geen extra werk mocht hebben door deze puberale oprisping en vleesvervangers waren er toen nog niet.
Ik snap dat, zeker in die tijd, mensen het ingewikkeld vonden om vleesloos voor me te koken als ik op bezoek kwam. Maar zelfs als dat niet het geval was, reageerden sommige mensen als door een wesp gestoken op mijn mededeling dat ik geen vlees at. De eerste vraag die ik meestal kreeg was: en draag je dan wel leren schoenen?
Volgens mij is het onmogelijk om binnen onze maatschappij te willen leven zonder af en toe inconsequent te zijn. De meesten van ons zijn niet fanatiek genoeg om hun ideaal consequent door te trekken maar willen wel graag het goede doen. Moet je dan maar je idealen laten vallen en niets zeggen, omdat het gevaar op de loer ligt dat je afgebrand wordt zoals de minister van milieu uit Borgen? Dat lijkt me ook niet wenselijk. Als iedereen dat had gedaan, aten de vegetariërs onder ons nog steeds gebakken plakjes tahoe.
De tijden zijn veranderd en vegetariër ben ik al lang niet meer. Idealen heb ik nog steeds en inconsequent ben ik ook nog altijd. Maar een beetje inconsequentheid maakt ons menselijk toch? De meesten van ons hebben goede bedoelingen maar willen alleen idealistisch zijn als dat niet te ingewikkeld is. Laten we blij zijn met iedere kleine stap die gezet wordt.